به نقل از «خبرگزاری برنا»

من زنی ۵۱ ساله نیستم، کودکی ۵ ساله هستم که تازه به زندگی بازگشتم

تاریخ انتشار: ۲۶ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۸۶۰۸۶۶

مستند اجتماعی «هیچ‌کس منتظرت نیست» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی محسن‌ اسلام‌زاده در فرهنگسرای خانواده به نمایش درآمد.

به گزارش گروه فرهنگ و هنر برنا؛ مستند اجتماعی «هیچ‌کس منتظرت نیست»، محصول مرکز مستند سوره، به کارگردانی و تهیه‌کنندگی محسن‌ اسلام‌زاده که از 28 آذرماه اکران عمومی خود را آغاز کرده است، با حضور شیوا مقدم(رییس فرهنگسرای خانواده)، زهرا اردکانی (پژوهشگر حوزه زنان و رسانه)، محسن اسلام‌زاده (سازنده اثر) و «مونا» یکی از شخصیت‌های مستند در فرهنگسرای خانواده به نمایش درآمد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

مقدم: نهادهای عمومی باید به حوزه مسایل اجتماعی ورود کنند

پس از نمایش مستند، ابتدا شیوا مقدم رییس فرهنگسرای خانواده در این نشست مطرح کرد: در مستند «هیچ‌کس منتظرت نیست» قصه زنانی به تصویر کشیده شده است که قشر مهمی از زنان جامعه ما را تشکیل می‌دهند. همچنین این اثر به حوزه‌ای ورود کرده است که کمتر کسی وارد می‌شود؛ حوزه‌ای که شاید سیاستگذاران ما در این عرصه وارد نشوند و این فضا را نبینند اما محسن اسلام‌زاده کارگردان مستند وارد این عرصه شد و اثری را از این فضا خلق کرد.

وی ادامه داد: زمانی که من برای اولین بار اسم این مستند یعنی «هیچ‌کس منتظرت نیست» را شنیدم، برای خودم تلخ بود چراکه به هر حال مربوط به حوزه زنان آسیب دیده است و این قشر فضای عاطفی خود را دارند. اینکه یک فرد احساس می‌کند هیچکس منتظرش نیست برای ما که این حس را داریم که همیشه کسانی منتظر ما هستند و به ما عشق می‌ورزند، نام غم‌انگیزی‌ست و وقتی این عنوان را می‌شنویم انگار چیزی به انتها رسیده است. ناگفته نماند که اسم این مستند شاید بدین دلیل انتخاب شده است که به مخاطب تلنگر بزند.

رییس فرهنگسرای خانواده با بیان اینکه عنوان این اثر اجتماعی می‌تواند تغییر نگرش در حوزه آسیب‌های اجتماعی ایجاد کند، مطرح کرد: اعتیاد یک مساله مهمی در همه جوامع است و اینکه چرا عرصه زنان در این موضوع مهم می‌شود به دلیل محوریت زن در خانواده و ظرافت و شکننده بودن آن است.

مقدم ادامه داد: وقتی زن آسیب می‌بینند، خانواده و فرزندان که آینده‌سازان جامعه هستند، آسیب می‌بینند. به همین دلیل عرصه زنان در حوزه اعتیاد مهم است. ناگفته نماند که اعتیاد پیش از این همیشه به عنوان کُنش یا رفتار مردانه دیده می‌شد اما اینکه زنان به سراغ مصرف مواد مخدر و کشیدن سیگار رفتند، بحث دیگری را می‌طلبد.

وی با اشاره به اینکه نگاه سپیده علیزاده و شیوه برخوردش با زنان آسیب‌دیده از منظرهای مختلف می‌تواند مورد بررسی قرار بگیرد، بیان کرد: ایشان احترام ویژه‌ای برای این قشر قائل است و آن‌ها را دختر و پسر خطاب می‌کند، بی‌اجازه به پاتوق آن‌ها ورود نمی‌کند، به اصطلاح از درِ نصیحت وارد نمی‌شود، ارتباط عاطفی با آن‌ها برقرار می‌کند و... . همچنین همسر و فرزندان سپیده علیزاده همیشه با ایشان همراه هستند و زنان آسیب‌دیده احساس می‌کنند خانواده در کنارشان است.

رییس فرهنگسرای خانواده در پایان صحبت‌های خود خاطرنشان کرد: پرسنل مرکز «نور سپید هدایت» بهبود یافتگان اعتیاد هستند. زمانی که افراد معتاد وارد مرکز می‌شوند، افرادی را می‌بینند که شبیه خودشان بودند و این مساله به آن‌ها امید می‌دهد که روزی می‌توانند ترک کنند. البته ذکر این نکته خالی از لطف نیست در کنار سیاست‌گذاران و دولت‌ها که وظیفه و مسئولیت دارند در این حوزه کار کنند، تمام نهادهای عمومی هم باید به این حوزه‌ها ورود پیدا کنند.

اردکانی: «هیچ‌کس منتظرت نیست» تصویر زنان قدرتمند را به نمایش می‌گذارد

زهرا اردکانی (پژوهشگر حوزه زنان و رسانه) نیز در این نشست مطرح کرد: زنان آسیب‌دیده جزو قشری هستند که ما کمتر صدایشان را شنیدیم پس بدین دلیل ساخت مستندی مانند «هیچ‌کس منتظرت نیست» ارزشمند است چرا که ما را با مسایل، دغدغه‌ها و احساساتی که این افراد تجربه می‌کنند، دخیل می‌کند.

وی ادامه داد: شاید بسیاری از مخاطب قشر زنان آسیب‌دیده را نمی‌شناختند اما با این مستند توانستند با این افراد آشنا شوند؛ به ویژه رابطه «سپیده علیزاده» با این افراد هم می‌تواند برای مخاطب الهام‌بخش باشد.

پژوهشگر حوزه زنان و رسانه تاکید کرد: ما زمانی که از بیرون نگاه می‌کنیم، تصویر عجیبی از معتاد و کارتن‌خواب می‌بینیم و یک فاصله‌ای بین خودمان با آن‌ها احساس می‌کنیم اما زمانی که مخاطب اثر را می‌بیند، احساس همدلی و نزدیکی با شخصیت‌های مستند که دچار عارضه شدند و از آن گذر کردند، می‌کند که قابل توجه است.

اردکانی با بیان اینکه تصویری که «هیچ‌کس منتظرت نیست» از زنان ارایه می‌دهد، برایش جالب بود، تصریح کرد: ما در فیلم دو کاراکتر زن مهم داریم؛ «مونا» و «سپیده علیزاده» قهرمانان فیلمی هستند که ما دیدیم. همچنین یکی از ویژگی‌های مثبت اثر این است که زنان را ضعیف نشان نمی‌دهد یعنی در عین حال که آسیب‌دیده هستند همچنان زنان قوی را می‌بینیم.

وی افزود: کاراکتر «مونا» در عین حال که 20 سال مصرف‌کننده مواد مخدر بوده و مشکلات متعددی داشته است، شخصیت ضعیفی نیست یعنی بر مشکلاتش غلبه کرده است و با قدرت به افراد شبیه خودش تا جایی که می‌تواند کمک و آن‌ها را یاری می‌کند. این که مستند در عین حال که درباره زنان آسیب‌دیده صحبت می‌کند، تصویر قدرتمندی از زن نشان می‌دهد و این بسیار مهم است به ویژه در جامعه ما که زنان معمولا ضعیف تصور می‌شوند.

پژوهشگر حوزه زنان و رسانه تاکید کرد: این مستند تصور ایجاد شده نسبت به زنان را تغییر می‌دهد و می‌گوید آن‌ها می‌توانند تغییراتی ایجاد کنند. به عنوان مثال سکانسی که «آرزو» با «مونا» صحبت می‌کند، «مونا» به او می‌گوید که می‌تواند مادر خوبی باشد.

اردکانی درباره شخصیت «سپیده علیزاده» نیز بیان کرد: ایشان فردی توانمندست که زندگی خودش را دارد اما در عین حال از زندگی شخصی و خانوادگی خود فراتر رفته و خود را وقف کارهای اجتماعی کرده است. تصویر ایشان هم جذاب است چراکه نشان می‌دهد زنان زمانی که وارد عرصه‌های اجتماعی می‌شوند چه قدر می‌توانند موثر باشند. ایشان به عنوان زن دارای لطافت‌هایی‌ست که شاید اگر یک مرد کار ایشان را انجام می‌داد، موفق نبود.

وی ادامه داد: در مستند هم به زنانگی و عواطفی که «سپیده علیزاده» در کار دخیل می‌کند، به نمایش درآمده است و ناگفته نماند که یکی از عوامل موفقیت ایشان در این حوزه همین است. در حقیقت زنانی که کارهای خیر انجام می‌دهند، ویژگی‌های مادرانه و زنانه را وارد حوزه عمومی می‌کنند، مواردی که ما همیشه عادت داریم در خانه و خانواده و در نقش همسری و مادری ببینیم.

این پژوهشگر حوزه زنان و رسانه در پایان خاطرنشان کرد: از هر جهت نگاه کنیم کاراکترهای قدرتمند مانند «سیپده علیزاده» و کاراکترهای دیگر برای همه ما از جمله زنان معتاد و آسیب دیده الهام بخش است یعنی ضعف و یاس را از آن‌ها می‌گیرد و می‌تواند در سرنوشت آن‌ها تغییر ایجاد کند.

اسلام‌زاده: خانواده پذیرای زنان آسیب‌دیده نیست / امیدوارم «مونا»ها هرچه سریعتر به خانواده بازگردند

سپس محسن اسلام‌زاده سازنده اثر نیز در سخنانی اظهار کرد: دستگیری‌های گسترده معتادان با نیت خیر اتفاق می‌افتد اما بارها ثابت شده است که این کارها نتیجه نمی‌دهد چراکه این افراد برف نیستند که آب شوند و در زمین فرو روند. باید به این افراد صحبت شود؛ کاری که «سپیده علیزاده» انجام می‌دهد. در کنار فعالیت سازمان‌ها و نهادهای مسئول باید به نهادهای مردمی نیز امکان و اجازه فعالیت داده شود تا آن‌ها نیز بتوانند افرادی را به جامعه بازگردانند.

کارگردان «هیچ‌کس منتظرت نیست» در پایان صحبت‌های خود خاطرنشان کرد: زنان آسیب‌دیده برای بازگشت به جامعه با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند. به عنوان مثال «مونا» اگرچه به زندگی بازگشته و چهار سال است پاک زندگی می‌کند و همچنین افراد بسیاری را نجات داده، اما متاسفانه خانواده همچنان پذیرای او نیست. دعا می‌کنیم که «مونا»ها هرچه سریعتر به جامعه و خانواده خود بازگردند.

«مونا» یکی از شخصیت های مستند نیز در سخنانی عنوان کرد: خداراشاکرم که توانستم به جامعه بازگردم و پسرم را ببینم. امیدوارم تا زمانی که سرم را زمین نگذاشته‌ام، دخترم را پس از 20 سال ببینم. همچنین دعا می‌کنم کسانی که در عذاب هستند، به زودی دستشان در دست بهبودیافتگان بیاید و به خانواده‌هایشان بازگردند.

وی ادامه داد: از مسئولان گله دارم که مرکز نور سپید هدایت را تعطیل کردند. حداقل سرپناهی داشتیم و خانواده‌ای بودیم اما این مهلت را به ما ندادند که با دخترانمان خداحافظی و جای دیگری را پیدا کنیم. ما به امثال «سپیده علیزاده»ها بسیار نیاز داریم چراکه باید حمایت شویم تا به زندگی بازگردیم.

«مونا»، یکی از شخصیت‌های مستند تاکید کرد: من خود را زنی 51 ساله نمی‌بینم بلکه کودکی 5 ساله هستم که تازه به زندگی بازگشتم. دست نوازشگر و حمایتگر ایشان باید روی سر زنان آسیب‌دیده قرار بگیرد و شاید بتوان گفت همه ما به یک مادر برای بهبودی نیاز داریم.

وی در پایان خاطرنشان کرد: زنانی هستند که برای یک تکه نان دست به خودفروشی می‌زنند اما اگر مراکزی مانند نور سپید هدایت باشد حداقل زنان از جای خواب و خوراک خود مطمئن هستند.

مستند اجتماعی «هیچ‌کس منتظرت نیست» که پخش آن با دفتر پخش «رویش» موسسه بهمن‌سبز است و اکران‌های رویدادمحور برای آن در نظر گرفته شده است، تاکنون در شهرهای مشهد و کرمانشاه برای مخاطبان به نمایش درآمده است و اکران آن در سینمابهمن تهران ادامه دارد، همچنین به زودی در شهر قزوین و رشت روی پرده سینما می‌رود.

انتهای پیام/

آیا این خبر مفید بود؟

نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: فرهنگسرای خانواده مستند هیچکس منتظرت نیست هیچ کس منتظرت نیست شخصیت های مستند زنان آسیب دیده سپیده علیزاده اسلام زاده عین حال

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۸۶۰۸۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

گفت‌وگو باکارگردان مجموعه‌مستند «پابه‌ماه»/ قصه‌هایی تماشایی از امید و زندگی

به گزارش قدس آنلاین، این مستند قصه روزهایی از زندگی آدم‌هاست که پر از انتظار، نگرانی، عشق، شور و شوق، ترس و صبر است. قسمت اول به نام «همیشه با هم» روایت دو خواهر دوقلوی همسان با ویژگی‌های مشترک بود که همزمان با هم مادر می‌شوند. در قسمت دوم «کر کوهستان» هم روایتی از زن باردار عشایری را نشان می‌داد که در روستایی سخت‌عبور در استان چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد و برای تولد نوزاد با چالش‌هایی روبه‌رو بود. هر قسمت از فصل دوم این مجموعه روایت داستانی مستقل و متفاوت است و قسمت سوم این مجموعه هم با عنوان «فرشته رضا» امشب ساعت ۱۸:۳۰ روی آنتن شبکه۲ سیما می‌رود. درباره جزئیات بیشتر این مجموعه با «امیرحسین اوسیوند» کارگردان و مجری طرح «پا به ماه» گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید. 

امیرحسین اوسیوند

فصل اول این مجموعه سه سال پیش از تلویزیون پخش شد و با استقبال نسبتاً خوبی همراه بود، چه شد به گروه فصل دوم «پا به ماه» پیوستید و تجربه تولید مستند درباره فرزندآوری برایتان چطور بود؟
من چند سال پیش، فیلم مستند «ننه سلطنت» را با همکاری خانم محور ساختم که آن مستند سبب شروع همکاری ما شد. برای ساخت فصل دوم مجموعه «پا به ماه» به بنده پیشنهاد همکاری دادند که کارگردان پنج قسمت از این مجموعه و مجری طرح آن هستم. 
این مجموعه سخت‌ترین جنس مستندی بود که کار کردم چون پیش از آن چندین مستند اجتماعی ساخته بودم ولی مجموعه «پا به ماه» به واسطه مضمونی که داشت، کار بسیار سختی بود به ویژه در اپیزود «کُر کوهستان» چون سوژه در لوکیشنی سخت‌گذر در یکی از روستاهای چهارمحال و بختیاری زندگی می‌کرد؛ هم فرایند پیدا کردن سوژه کار سختی بود و هم مرحله تولید و فیلم‌برداری. 
هر بار که به لوکیشن محل زندگی سوژه می‌رفتیم حدود ۱۲کیلومتر در مسیر کوهستانی پیاده‌روی داشتیم و از رودخانه عبور می‌کردیم. فضای کار در این اپیزود بسیار سخت بود اما تمام سختی‌هایی که در تولید این پروژه وجود داشت چه به لحاظ تولید و چه به لحاظ برخورد با سوژه در لحظه تولد نوزادان از تن گروه بیرون می‌رفت و روزهای سخت برایمان شیرین می‌شد. در واقع لحظه تولد بچه‌ها نقطه عطف ماجرا بود که موجب می‌شد با علاقه و انگیزه کار کنیم. 

ورود به زندگی شخصی افراد به ویژه زنان باردار، آسان نیست آن هم با دوربین، چطور به سوژه‌ها نزدیک می‌شدید؟
کاری که در این فصل با همفکری تهیه‌کننده پیش بردیم این بود که تا حد امکان از مصاحبه کردن با سوژه‌ها پرهیز کنیم چون اپیزودهای این مجموعه، مستند پژوهشی نیست بلکه مستندی درباره زندگی آدم‌هاست. هر چقدر از مصاحبه کردن و نشاندن سوژه جلو دوربین پرهیز می‌کردیم، فضای بهتری از نظر روایت داستانی بدست می‌آوردیم ضمن اینکه سوژه هم با دوربین، احساس راحتی بیشتری پیدا می‌کرد و مخاطب هم ارتباط بهتری با قصه می‌گرفت. 
یکی از کارهایمان این بود که به جز بحث پژوهش و راضی کردن سوژه‌ها که در مقطع حساس بارداری کار بسیار سختی بود، سعی کردیم دوربین را در دل اتفاق‌ها قرار دهیم و بین سوژه و دوربین فاصله زیادی ایجاد نکنیم. گاهی هم به خاطر شرایط سخت مادران باردار نمی‌توانستیم خیلی به سوژه نزدیک شویم. 

ضرورت پرداختن به موضوع فرزندآوری را در زمانه کنونی چه می‌دانید؟
ایده ساخت مجموعه «پا به ماه» چند سال پیش کلید خورد که ایده اولیه از آنِ تهیه‌کننده بود. من در فصل دوم به گروه اضافه شدم و از این منظر به ماجرا نگاه می‌کردم که فرزندآوری یک وجه مهم از امید به زندگی است البته نسخه‌ای نیست که بتوان برای همه پیچید ولی در بیشتر خانواده‌هایی که با آن‌ها برخورد داشتم و در مسیر ساخت مستند تا به دنیا آمدن فرزندشان با آن‌ها همراه بودم، می‌دیدم با وجود تمام مشکلاتشان چقدر نسبت به این موضوع امید دارند. حتی کسانی که فرزند ناخواسته داشتند وجه روشنی از امید به زندگی را در آن‌ها می‌دیدیم. گروه تولید هم وقتی تولد بچه‌ها را می‌دیدند لحظه شیرین و جذابی را تجربه می‌کردند. به عنوان یک فیلمساز، به دنبال شعار دادن در این مجموعه نبودم فقط می‌خواستم اتفاق‌های واقعی و جاری زندگی را روایت کنم؛ اینکه فرزندآوری تا چه اندازه می‌تواند امید را در زندگی آدم‌ها جاری کند. تلاشم به تصویر کشیدن این واقعیت شیرین و جذاب بود. یکی از صحنه‌های جذاب در فرایند تولید این مجموعه، لحظه تولد نوزاد بود، نوزادی که مدام در حال گریه کردن بود چون از محیط امن رحم مادر وارد فضای ناامن دیگری می‌شد و زمانی که صورتش را به صورت مادر می‌چسباندند، بچه آرام می‌شد و گریه نمی‌کرد؛ این صحنه شگفت‌انگیز و جذاب بود. ما در «پا به ماه» اصلاً نمی‌خواستیم و نمی‌خواهیم وارد فضای شعاری شویم. 

خواسته هر مستندساز و فیلمسازی در حرفه‌اش، نمایش و اکران اثرش است و تلویزیون بستر خوبی برای پخش مستندهاست. به نظر شما رسانه ملی چقدر به مستند توجه دارد و تا چه حدی می‌تواند در جامعه مستندسازی ایجاد انگیزه کند؟
به نظرم مستند نباید فقط پرکننده تایم‌های خالی آنتن باشد و خوشبختانه الان دارد جایگاه خودش را در آنتن پیدا می‌کند اما لازم است نگاه ویژه‌ای به مستند در رسانه ملی بشود. در سریال‌های تلویزیونی که این سال‌ها ساخته می‌شود، آثار ضعیفی وجود دارد که مخاطب آن‌ها را نگاه نمی‌کند ولی مستند اگر خوب ساخته شود می‌تواند برای تلویزیون جذب مخاطب کند یعنی اگر تلویزیون باکس مستند را در شبکه‌های مختلف به رسمیت بشناسد، مخاطب هم با این فضا آشنا می‌شود و آن را می‌بیند چون مستند از دل زندگی آدم‌ها بیرون می‌آید. ضمن اینکه هزینه‌های تولید یک فیلم یا مجموعه مستند قابل قیاس با هزینه ساخت سریال‌های تلویزیونی نیست و می‌تواند در این فضا، مخاطب را جذب کند. 
پخش شدن یک اثر سبب دلگرمی و امیدواری مستندسازان می‌شود به ویژه از پلتفرمی مثل تلویزیون که رسانه‌ای فراگیر برای دیده شدن است. جا دارد مدیران سازمان صدا و سیما نگاه ویژه و منصفانه‌ای به مستند در تلویزیون داشته باشند و مطمئنم مخاطبان هم از مستندهای خوب استقبال می‌کنند. 

البته مستند جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون است به ویژه مستندهای حیات وحش، چرا کمتر روی ساخت مستندهای داخلی با موضوعات مختلف سرمایه‌گذاری شده است؟
همان طور که گفتید مستندهای حیات وحش که جزو برنامه‌های پربیننده تلویزیون هستند خارجی‌اند چون در کشور ما روی این ژانر تصویری، سرمایه‌گذاری نمی‌شود. اگر مستند اجتماعی جایگاه خودش را در تلویزیون پیدا کند بازی دو سر برد است هم از مستندسازان حمایت می‌شود و هم آنتن تلویزیون با برنامه‌های پرمخاطب و کم‌هزینه‌تری نسبت به هزینه‌های تولید سریال پر می‌شود. 
تلویزیون خانه مستندسازان است چون آرزوی هر مستندسازی، دیده شدن اثرش است. وقتی مستندسازی کارش از تلویزیون پخش می‌شود، انگیزه‌ بیشتری می‌گیرد. اگر بودجه‌های خوب و کافی برای مستندسازی تخصیص یابد قطعاً آثار خوب و مؤثری ساخته می‌شود. این رویه که مستندی ساخته شود، مستندساز آن را به تلویزیون ببرد و اثر را بفروشد، درست نیست بلکه تلویزیون باید از شروع تا پایان یک مجموعه کنار مستندساز باشد تا اثری خوب و فاخر ساخته شود و زمانی که کار خوب ساخته شود، مخاطب از آن استقبال می‌کند.
مستند می‌تواند به یک مدیوم پرطرفدار در برنامه‌سازی تلویزیون تبدیل شود. با وجود تلاش تهیه‌کنندگان این حوزه ولی در بسیاری از موارد، هزینه‌های تولید هم جبران نمی‌شود به ویژه برای بچه‌هایی که تازه وارد این حوزه شده‌اند و باید از جیبشان هزینه کنند تا اثری را بسازند. من نخستین فیلم مستندم را با وام ازدواجم ساختم. بسیاری از مستندسازانی که عاشق کارشان هستند، مسیرهای مشابهی را برای تأمین هزینه‌های تولید داشتند. لازم است نهادهایی مانند صدا و سیما از مستندسازان حمایت کنند و نگاه ویژه‌ای به آن‌ها داشته باشند.

زهره کهندل